Pieczeń na dziko i twórcze męki

Drewniana podłoga skrzypiała przy każdym kroku Euzebiusza. Wędrował od biurka, na którym stał włączony komputer, do okna, z którego roztaczał się widok na jezioro. Zatrzymywał się chwilę spoglądając na swój jacht przycumowany do pomostu. - Zbliża się zima, niedługo lód zetnie jezioro, trzeba koniecznie wyslipować łódkę i zabezpieczyć przed mrozem – pomyślał.

Ruszył ponownie w stronę biurka, przysiadł na chwilę i zbliżył dłonie do klawiatury. Chwilę tak posiedział wpatrując się w ekran komputera, po czym wstał i od nowa rozpoczął spacer po pokoju. Zbliżał się kolejny termin oddania do druku opowiadania, jakie zamówił u niego popularny tygodnik, a tu żadnego pomysłu, nic, w głowie pustka. Zmienił kierunek spaceru, skierował się do kuchni. Z lodówki wyjął spory garnek, w którym zalany tak zwanym bejcem spoczywał spory kawał wołowiny. Euzebiusz marynował go tak już od trzech dni, od czasu do czasu obracając w zalewie.

- Najwyższy czas zabrać się do pieczenia – powiedział sam do siebie. – Może w ten sposób pokonam tę niemoc twórczą i coś mi do głowy przyjdzie. Wyciągnął z szafek sporą patelnię, tudzież naczynie zwane „gęsiarką” i zabrał się do roboty. Po trzech godzinach pieczeń była gotowa. Po sutym posiłku zakrapianym czerwonym wytrawnym winem, otarł z ust ślady uczty, wstał od stołu i ruszył w kierunku biurka.

- Chcieli opowiadanie surrealistyczne z elementami grozy, to będą takie mieli!

W pokoju rozległ się stukot klawiatury. Euzebiusz zaczął pisać: „Leśniczy wraz ze swymi ogarami przedzierał się przez las. Nagle zza grubego pnia zwalonego przez potężny wiatr dębu wyskoczyła w jego kierunku Pieczeń na dziko. Nie tylko była dzika, ale także naprawdę wściekła. Cała pokryta buraczkami, ich krwista czerwień potęgowała grozę, wokół niej wiły się jak węże wstęgi makaronu...”