Ogórki kiszone

Zawsze z wielką obawą pakował razem z bagażem dostarczane mu w słoikach przetwory. Obawiał się bowiem, że w czasie podróży, czy to lotniczej, czy też prozaicznej samochodowej, o żegludze nie wspominając, może coś się stać nieprzewidzianego i słoiki po prostu się stłuką, a ich zawartość rozleje się, przesiąkając swoistym smrodkiem wszystko co zapakował.

Tomek z natury był przewidujący, ostrożny i roztropny. Dbał o swoje rzeczy, ale w jednym wypadku czynił odstępstwo od reguły. Od lat był zaopatrywany w najróżniejsze przetwory przez swoją przyjaciółkę z lat dziecinnych. Nazywała się Nalewka, na nazwisko Dobra. Rodzice wprawdzie, jako zaprzysięgli feminiści, pragnęli ją nazwać Nawojka, ale zdarzyło się nieszczęście. Urzędnik wypisujący odpowiednie dokumenty, wrócił był nad ranem z suto zakrapianej imprezy, gdzie raczono się różnymi domowymi produktami zawierającymi sporą ilość alkoholu i jak sam się później tłumaczył – tak mu się jakoś skojarzyło. No cóż, wszyscy w końcu pogodzili się z tym niecodziennym imieniem, a z czasem je nawet polubili.

Gdy dziewczę dorosło i zaczęło uczestniczyć w rodzinnych imprezach, to towarzystwo dobrze się bawiło wołając do niej – Nalej Nalewko! Nawet ojciec, w końcu sam noszący nazwisko Dobry, zanosząc się śmiechem prosił – No bądź żesz Nalewko dobra i nalej ojcu kieliszek! Nalewka wbrew imieniu nie robiła nalewek, lecz zajęła się innymi przetworami. Szczególny kunszt osiągnęła kisząc ogórki. Właśnie nimi obdarowała Tomasza, do którego czuła szczególną miętę. Ten wprawdzie nie odwzajemniał uczucia, lecz chętne przyjmował owe dary. Mimo obaw o całość swojego bagażu zabierał je na swoje żeglarskie wyprawy, bowiem znakomicie urozmaicały kapitańskie wieczory, zwłaszcza w zestawieniu z dobrze schłodzoną wódką. Nalewka do każdego „transportu” swoich przetworów dołączała taki list: