Sałatka ze ślimaków morskich

Ruch w zatoce zaczynał się gdy słońce przyjmowało krwiście czerwoną barwę a jego tarcza nieuchronnie zbliżała się ku horyzontowi. Wtedy słychać było warkot zapalanych silników i na połyskliwe, zabarwione na karminowo lub pomarańczowo fale, zaczynały wypływać niewielkie łodzie rybaków.

Działo się tak niezmiennie. Jedynie wtedy, gdy pogoda się psuła, to sztorm powodował przerwę w tej rutynie. Obserwował to widowisko już od półtora roku, kiedy to zacumował swój jacht w tym miejscu, obok innych, których właściciele podobnie jak on zatrzymali się tu „na chwilę”, aby przygotować się do dalszej podróży dookoła świata. Miejsce było wygodne, murowane nabrzeże, niewielki falochron dobrze chroniący od sztormowej fali, wprawdzie nie było ujęć wody ani elektryczności, ale za to nikt nie pobierał tu opłat, zatem cumowało się za darmo. Mimo, że stał tu już parę miesięcy, to nie należał do „weteranów”. Jego sąsiad z pobliskiego niewielkiego drewnianego kecza zamieszkiwał to nabrzeże od trzech lat. Gdy był pytany czemu nie płynie dalej, odpowiadał niezmiennie od lat – jeszcze tylko parę dni i zaraz wypływam.

Słońce powoli zanurzało się w morze. Rybacy po postawieniu sieci wracali do pobliskiego porciku, jedynie niektórzy pozostawali na wodzie i wtedy w miarę zapadania ciemności na ich łódkach rozbłyskało mocne światło gazowych lamp służących do połowu kalmarów. Rankiem cała operacja się powtarzała, rybacy wypływali, aby wciągnąć sieci na pokład. Wtedy rozpoczynał spacer. Wędrował wzdłuż brzegu w stronę portu. Tam odwiedzał rybackie łódki i asystował przy wyjmowaniu ryb z sieci. Znali go i lubili, toteż zawsze mógł liczyć, że dostanie jakąś rybę, darowaną mu ze słowami – zrób sobie z tego obiad. Często też oprócz ryby wracał na pokład swojego jachtu z torbą ślimaków morskich, zaplątanych w sieci. Otrzymując taki podarek, myślał o sałatce jaką z nich zrobi.