Szanowna Pani Minister,

Do Ministerstwa Sportu i Turystyki wpływają liczne zapytania osób prywatnych oraz instytucji publicznych (Morski Oddział Straży Granicznej) w sprawie interpretacji i praktycznego stosowania art. 37a ust. 6 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o żegludze śródlądowej (Dz. U. z 2006 r., póz. 123, póz. 857 z późn. zm.), zgodnie z którym osoba, która uzyskała uprawnienia do uprawiania turystyki wodnej w innym państwie, może uprawiać turystykę wodną na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w zakresie posiadanych uprawnień potwierdzonych stosownym dokumentem.

Zgodnie z art. 27 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej (Dz. U. z 2013 r., póz. 743 z późn. zm.), sprawy żeglugi śródlądowej należą do działu administracji rządowej „transport". Natomiast na podstawie rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 27 listopada 2013 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Infrastruktury i Rozwoju (Dz. U. póz. 1391), dział administracji rządowej „transport" należy do zakresu działania Ministra Infrastruktury i Rozwoju.

W związku z powyższym uprzejmie proszę Panią Minister, o opinię dotyczącą stosowania ww. przepisu oraz o informacje jakiego typu dokumenty zagraniczne potwierdzające uprawnienia do uprawiania turystyki wodnej na obszarze RP mogą być honorowane, zgodnie z obowiązującym w tym zakresie prawem polskim.

Ministerstwo Sportu i Turystyki (MSiT), jako współautor obecnie obowiązujących przepisów wykonawczych w zakresie uprawiania turystyki wodnej w Polsce, stoi na stanowisku, że art. 37a ust. 6 ustawy o żegludze śródlądowej jako wyjątek od zasady określonej w art. 37a ust. 3 powinien być interpretowany zawężające. Zdaniem MSiT przepis ten dotyczy tylko tych osób, które posiadają wydane za granicą dokumenty potwierdzające uprawnienia do uprawiania turystyki wodnej, czyli dokumenty wydane przez upoważnione do tego organy, na podstawie których wymienione w tych dokumentach osoby uzyskały określone uprawnienia. Zdaniem MSiT przepis ten nie obejmuje, jak sugerują w listach do Ministerstwa niektórzy przedstawiciele strony społecznej, tzw. certyfikatów umiejętności np. dokumentów wydanych przez Międzynarodową Federację Szkół Żeglarskich ISSA. Wykładnia literalna art. 37a ust. 6 ustawy o sporcie zdaniem MSiT prowadzi do wniosku, że objęta hipotezą tego przepisu osoba musi legitymować się nie tylko umiejętnościami z zakresu żeglarstwa na określonym typie jachtu oraz na określonym akwenie, ale przede wszystkim posiadać - potwierdzone stosownym dokumentem wydanym przez właściwy organ w danym państwie - uprawnienia do prowadzenia jachtu danego rodzaju i po określonym akwenie. Wyklucza to uznawanie dokumentów, które poświadczają jedynie posiadanie określonych umiejętności, takich jak np. certyfikaty umiejętności ISSA czy IYT (Intemational Yachtmaster Training) w zakresie żeglarstwa i sportów motorowodnych. Dokumenty takie potwierdzają jedynie posiadanie określonej wiedzy i umiejętności żeglarskich i motorowodnych w standardzie przyjętym przez organizację wydającą dany dokument. Jednocześnie dokumenty te nie przyznają żadnych formalnych uprawnień do uprawiania turystyki wodnej na określonych jednostkach i po określonych wodach.

MSiT zwraca uwagę, że użyte w ww. przepisie wyrażenie: „...w zakresie posiadanych uprawnień" jest dość ogólnikowe. W przypadku prawodawstwa innych krajów za posiadane uprawnienia mogą być uznawane nabyte prawa niekoniecznie pokrywające się z przyjętym przez polskiego ustawodawcę znaczeniem wyrazu „uprawnienie". Dlatego konieczne jest ustalenie w drodze interpretacji co w przypadku tego przepisu uznaje się za uprawnienie zdobyte poza granicami RP. W toku korespondencji z zainteresowanymi osobami, podnoszono sprawę, że duża część wydawanych za granicą dokumentów jest wydawana przez prywatnoprawne organizacje.

Dokumenty takie poświadczają, zgodnie ze standardami danej organizacji, umiejętności prowadzenia jachtów przeznaczonych do uprawiania sportu lub rekreacji ale nie nadają uprawnień do prowadzenia jachtów na określonych wodach i na danym typie jachtu. Partnerzy społeczni w swoich mailach zwracają także uwagę, że np. w Wielkiej Brytanii, ale też w innych krajach europejskich, nie ma obowiązku posiadania dokumentów potwierdzających uprawnienia w zakresie uprawiania turystyki wodnej. Tym samym nie ma także „stosownych dokumentów" potwierdzających posiadane uprawnienia. Zgodnie z przedstawioną powyżej interpretacją art. 37a ust. 6 ustawy o żegludze śródlądowej możliwe jest wyprowadzenie wniosku, że te osoby są pozbawione możliwości prowadzenia jachtów przeznaczonych do uprawiania sportu lub rekreacji na wodach polskich bez konieczności uzyskania polskich dokumentów kwalifikacyjnych.

Dodatkowo, zdaniem Ministerstwa Sportu i Turystyki, przepis art. 37a ust. 6 ustawy o żegludze śródlądowej dotyczy tylko tych uprawnień, które zostały zdobyte w innym państwie w trakcie szkolenia i egzaminowania prowadzonego przez podmioty działające na podstawie prawa danego państwa, a nie prawa polskiego. MSiT stoi na stanowisku, że praktyka polegająca na prowadzeniu szkoleń przez podlegające polskiemu prawu szkoły oraz wydawanie certyfikatów poza granicami RP przez zarejestrowane wg prawa polskiego stowarzyszenia (np. Federacja Szkół Żeglarskich ISSA Poland), nie oznacza, że są to dokumenty uzyskane w innym państwie.

W przypadku uznania przez Państwa, że przepis art. 37a ust. 6 ww. ustawy można jednak stosować również do dokumentów potwierdzających posiadanie umiejętności, MSiT zwraca uwagę, że powinno to dotyczyć wyłącznie dokumentów wydanych przez podmioty działające na podstawie prawa kraju, w którym te dokumenty zostały wydane. W konsekwencji przepis art. 37a ust. 6 ustawy o żegludze śródlądowej nie powinien to być stosowane do dokumentów wydanych przez Federację ISSA Poland. W takim przypadku należałoby rozważyć, czy można uznawać certyfikaty umiejętności wydawane przez lokalne organizacje zrzeszone w ramach ISSA a działające w innych krajach np. ISSA Russia. Z uwagi na dużą liczbę zapytań w tej sprawie, uprzejmie proszę o możliwie pilną Państwa odpowiedź Przedstawione przez Państwa stanowisko w zakresie stosowania ww. przepisu, chcielibyśmy upublicznić dla wszystkich zainteresowanych stron. W związku z powyższym, uprzejmie proszę o zgodę Pani Minister na umieszczenie przedstawionej przez Państwa interpretacji na stronie internetowej Ministerstwa Sportu i Turystyki (tyle pismo).