Postanowienie o wycofaniu wniosku wywołało niemałe zaskoczenie lokalnych decydentów. Również dlatego, że dowiedzieli się o tym od dziennikarzy. Razem z decyzją upadły nadzieje na to, aby Kanał znalazł się na Liście Światowego Dziedzictwa Kulturowego i Przyrodniczego UNESCO, a co za tym idzie - przyczynił się znacznie do promocji regionu i zwiększył szanse na pozyskanie unijnych dotacji przez władze samorządowe. Ministerstwo tłumaczy, że wniosek został negatywnie zaopiniowany przez ekspertów UNESCO.

Kanał Augustowski jest jednym z najstarszych kanałów pokonujących działy wodne w Europie. Pomysł budowy drogi wodnej łączącej Wisłę i Niemen powstał już pod koniec XVIII wieku. Impulsem do wprowadzenia planów w życie była wojna celna pomiędzy Prusami a Królestwem Polskim i Rosją. Kanał miał umożliwić transport towarów do Morza Bałtyckiego, z pominięciem - będącego wówczas w rękach Prus - ujścia Wisły. Z inicjatywą budowy Kanału Augustowskiego wyszedł w 1822 roku minister skarbu, książę Franciszek Ksawery Drucki-Lubecki. Projektem kanału, który miał połączyć dorzecze Narwi z Niemnem, zajął się Ignacy Prądzyński. Po klęsce powstania listopadowego Królestwo Polskie straciło autonomię i kontrolę nad budową przejęły władze Rosji. Kanał ukończono w 1838 roku, a w 1839 roku otwarto go dla żeglugi. Budowa Kanału Augustowskiego zmusiła Prusy do obniżenia ceł, przez co stracił on na znaczeniu i nie był wykorzystywany w takim stopniu, jak to było pierwotnie zakładane.

Całkowita długość Kanału Augustowskiego wynosi 101 km (80 km w Polsce i 21 km na Białorusi), w tym 45 km sztucznych przekopów, 35 km uregulowanych koryt rzecznych i 22 km jezior. Kanał składa się z 18 śluz, z czego 14 znajduje się po stronie polskiej, jedna w pasie granicznym i 3 po stronie białoruskiej. 9 śluz zachowało się w niezmienionym kształcie technicznym do dziś. Śluzy umożliwiają pokonanie różnicy poziomów wynoszącej prawie 55 m. Na trasie przebiegu Kanału Augustowskiego znajduje się 12 jezior: Mikaszówek, Mikaszewo, Krzywe, Paniewo, Orle, Gorczyckie, Serwy, Studzieniczne, Białe, Necko, Rospuda i Sajno. W pobliżu położone są popularne wsie letniskowe, np. Studzieniczna, Płaska, Mikaszówka.

W latach międzywojennych kanał stał się ważną atrakcją Suwalszczyzny i zaczął pełnić funkcję głównie turystyczną jako szlak kajakowy i żeglarski. Ponieważ nie był intensywnie wykorzystywany gospodarczo, na przestrzeni lat wprowadzano tylko niewielkie modernizacje i ulepszenia. Dzięki temu Kanał Augustowski przetrwał w niemal niezmienionej formie do dzisiaj i stanowi główną atrakcję turystyczna oraz najsłynniejszy zabytek regionu Augustowa. Kanał stał się częścią łatwego i malowniczego szlaku wodnego Czarnej Hańczy. Organizowane są tu 10- lub 14-dniowe spływy z noclegami na polach namiotowych lub w stanicach wodnych. W 1968 roku Kanał Augustowski na odcinku od Augustowa do granicy państwa został uznany za zabytek techniki klasy I, a w 1979 roku decyzją Wojewody Suwalskiego na całej swej długości został wpisany do rejestru zabytków.

Szlak żeglowny na Kanale prowadzi od połączenia z rzeką Biebrzą do śluzy Perkuć oraz poniżej śluzy Kudrynki do śluzy Kurzyniec. W sezonie żeglugowym 2010 na odcinku od śluzy Perkuć do śluzy Kudrynki, z tymi śluzami włącznie, kanał będzie nieczynny dla żeglugi z uwagi na trwające roboty rekonstrukcyjno - remontowe.

Ciekawostki:

- Przy budowie Kanału Augustowskiego pracowało codziennie od 5 do 7 tysięcy robotników.
- Okoliczni chłopi za pracę przy kanale mogli otrzymać wolność.
- Całkowity koszt wybudowania kanału przekroczył czternaście milionów ówczesnych złotych polskich.
- Do budowy murowanych obiektów na trasie kanału użyto po raz pierwszy w Polsce specjalnego rodzaju wapna o własnościach wodoodpornych.