Niepowodzenia wyprawy „Josepha Conrada" najbardziej przeżył jej dowódca kapitan Bogdan Dacko. Rozważał szansę rehabilitacji za błędy nie popełnione i nie zawinione. Marzenie zaś o odbyciu udanego, oceanicznego rejsu stało się przemożne.

Z początkiem 1959 roku kapitan Dacko spotyka się z doświadczonym szczecińskim żeglarzem Bronisławom Rożyńskim, armatorem starego, niewielkiego jachtu „Hermes". Rożyński ma interesujący program. Zamożny brat, mieszkający stale w Stanach Zjednoczonych, proponuje mu przeniesienie się do Detroit. W najbliższym czasie rodzina Rożyńskiego, uzyskawszy zgodę władz PRL, opuszcza Polskę. On ma zamiar dołączyć później, ale chce popłynąć do USA na pokładzie własnego jachtu.

Żeglarze szybko dochodzą do porozumienia. Rożyński, który zna się na szkutnictwie, będzie pracował przy budowie nowego jachtu. Dacko zabezpieczy na własny koszt prowiant na około sześć miesięcy, bo tyle ma trwać podróż. Uzgadniają, że będzie to jacht z serii „Conrad II" budowanej wtedy w Szczecinie, konstrukcji inżynierów Kazimierza Michalskiego i Ryszarda Langera, z których 11 było już na wodzie. Jachty te budowały warsztaty szkutnicze Ligi Obrony Kraju. Jacht „Hermes II" typu „Conrad II". Drewniany slup. Długość — 11,45 m, szerokość — 2,75 m, zanurzenie — 1,70 m, powierzchnia ożaglowania — 52,6 m2.

Po jakimś czasie dochodzą do wniosku, że najlepiej będzie, gdy uda się znaleźć jeszcze dwóch zdecydowanych żeglarzy. Wybór pada na znakomitego szkutnika — Zbigniewa Pawlaka oraz inżyniera Jerzego Szałajkę. Obaj są jachtowymi sternikami morskimi, obaj chcą też pływać po oceanie. Wkładem pierwszego będzie pomoc Rożyńskiemu w budowie jachtu, drugi ma własnym kosztem przygotować kompletne żagle, Szałajko jest bowiem amatorem żaglomistrzem.

Aby zbudować jacht zamierzonej wielkości, konieczna była pomoc stoczni. Zwrócili się więc do Kazimierza Michalskiego, jednego ze współkonstruktorów budowanej wtedy serii „Conrad II". „Gdy pierwszy raz zjawił się Rożyński w Zakładach Szkutniczych, nie chciałem wierzyć, że ten niechlujnie ubrany, małomówny człowiek będzie budował u nas jacht, którego cena standardowa wynosi 430 tys. zł. Rożyński był jednak doświadczonym żeglarzem jeszcze sprzed wojny. LOK wykonała mu jedynie konstrukcję jachtu, wręgi, balast, urządzenia sterowe (wszystko na sumę około 100 tys. zł), resztę — takielunek, poszycie, wyposażenie — robił prywatnie. Całość kosztowała go blisko 250 tys. złotych. Sprzedał mieszkanie, starego «Hermesa», którego miał od lat".

Latem 1962 roku ogromna praca dobiegała końca. Mieli już paszporty, rysowała się możliwość wyjścia w morze z początkiem września. Byli bardzo zmęczeni i do końca niezbyt pewni, czy uda się im na tak małym jachcie szczęśliwie pokonać wielką trasę.

Pożegnanie 7 września było w Szczecinie bardzo smutne. Na nabrzeżu nie było tłumów. Nikt w Szczecinie nie wiedział, że cicho, bez żadnego rozgłosu rozpoczyna się pierwsza po wojnie transatlantycka wyprawa, która zakończy się powodzeniem.

Oto jak przemożna była chęć pływania po oceanach u tych polskich pionierów Atlantyku. Za wszystko płacili z własnej kieszeni, nie szukali przed wyprawą żadnego rozgłosu...(Tyle z książki).