W dniu 8 sierpnia na pokładzie święto — „Dal" przebyła połowę Atlantyku. Wachty następują jedna po drugiej. Jeżeli w ciągu dnia coś się zdarzy, to już sensacja. Raz będzie to statek, który zastopuje i poda pozycję, innego dnia spod czarnych chmur uderzy gwałtowny szkwał, dociskając żagle do powierzchni oceanu, czy wreszcie ogniki św. Elma bladoniebieskim światłem rozświetlające czerń nocy. W takich to zdarzeniach mijały dni, gdy nadszedł 18 sierpnia.


Tego dnia spadający barometr i narastająca siła wiatru nie wróżyły nic dobrego. W rosnącej fali i szkwałach żeglarze przygotowują jacht i siebie na spotkanie nadciągającego sztormu. Ale tym razem nie miało się skończyć na sztormie. Następnego dnia, gdy barometr spadł do 756 mm, a fala powstała tak wielka, że wał piany miał średnicę dwóch metrów, jasne się stało, że „Dal" znalazła się na drodze cyklonu. Na takim morzu nie ma mowy o pływaniu, pozostaje tylko walka o przetrwanie. Przygotowana dryfkotwa idzie za burtę. Dzięki niej jacht ustawia się ukośnie do fali i na razie bezpiecznie wjeżdża na szczyt góry wody i przebija się przez wał piany. Jednak sytuacja się pogarsza Barometr spada do 736 mm. O trzeciej nad ranem 20 sierpnia wszystko ucicha. „Dal" znalazła się w oku cyklonu. Oddajmy teraz głos Bohomolcowi:

„(...) wichura skręca raptownie o kilkanaście stopni i z trzaskiem zrywa żagielek przy sterze oraz brezent pokrywający właz. Godzina 8. Jacht ustawia się teraz gorzej, zresztą już trudno mówić o jakimś ustawianiu się, gdyż wiatr ciągle zmienia kierunek (teraz West), siła jego 12° Beauforta. Nowy kierunek wiatru powoduje nowy kierunek fal, który zderzając się ze starym, wytwarza istne piekło.

Godzina 9. Nagłe gwałtowne uderzenie grzywacza. Przechył ponad 100°. Wylatuję z Witkowskim jak z procy i, wyłamując po drodze wewnętrzne drzwi kajuty, padamy wraz z materacami, deskami podłogi, zwiniętymi żaglami i różnymi innymi luźnymi przedmiotami na sufit ponad koję Swiechowskiego. Pieniąca się woda całym włazem wdziera się do kajuty. (...)

Jacht po sekundzie, która wydała nam się wiekiem, wyprostowuje się gwałtownie. Spadamy z powrotem i tłuczemy się znowu dotkliwie. W kajucie woda dochodzi na wysokość koi (...) Co się stało na pokładzie? Mam wrażenie, że w mgnieniu oka wygrzebałem się spod desek i żagli i skoczyłem do włazu, lecz koledzy moi już leżeli plackiem na pokładzie, trzymając się pazurami każdego wystającego kantu, każdej knagi...

Same wały kotłującej się piany na szczytach fal dochodzą do 3 m. Masztu nie ma, sterczy goły, krótki kikut, reszta — w morzu, całym olinowaniem połączona z jachtem. Przy każdym kiwnięciu ten kawałek masztu wali jak taran w kadłub łodzi i w każdej chwili może go prze-bić. (...)

Dryfkotwa zerwana. Łódź staje bokiem do każdej fali. Siedzi ona z powodu nalanej wody tak głęboko, że prawie burt nie widać. Jeśli wedrze się do wnętrza jeszcze jeden taki grzywacz, jesteśmy niechybnie zgubieni. Pompy gdzieś nisko pod poziomem wody w kajucie. (...)

Praca wre zacięta. (...) Po pół godzinie woda mniej więcej wylana (...)Padamy prawie ze zmęczenia. Jacht teraz ustawia się fatalnie, prawie zupełnie bokiem do fali. (...) Leżę przywiązany, aby każdorazowo nie wylatywać na kolegów, przez deski burty wyraźnie słyszę, z początku daleki, szum — coraz bliższy, bliższy; szum przeistacza się w istny ryki czujemy, że jakaś piekielna siła podrywa nas w górę — straszne uderzenie, huk i wstrząs, jacht jęczy jak żywy. Powtarza się to co minutę, przechyły na boki około 60°. (...) Znowu silniejsze uderzenie — przechył ponad 90°. Woda wlewa się przez właz, znowu tłuczemy się dotkliwie.

Nadbudówka zgnieciona, płótno na niej miejscami zerwane, woda wcieka przez sufit, przez szpary, strumyczkami. Sytuacja jest beznadziejna. (...) Barometr zaczyna się podnosić z szybkością 1/3 mm na godzinę. Iskierka nadziei wraca do naszych serc. (...)

21 VIII. Z rana w mętnym świetle widzimy, że pogoda ta sama co wczoraj (...). Fale przychodzą ze wszystkich kierunków, jednak najgroźniejsze stale walą w lewy bok jachtu. (...)Barometr podnosi się dość szybko, w południe dochodzi do 752 mm (...). Wiatr teraz tylko 8 °B, lecz co chwila mamy porywy wiatru dochodzące do 11 B.

22 VIII. Siła wiatru spada (...). Fale są .jak ogromne góry kopulaste, które z powodu swej stromości potrafią jeszcze przelecieć przez pokład: spowodować przechyły do 50°.

Nie mamy już ludzkiego wyglądu. Od 18 z rana nie mieliśmy nic w ustach, czyli cztery doby bez jedzenia, picia i snu. (...) W ogóle cały jacht przedstawia obraz nędzy i rozpaczy".

Cóż dodać do tej relacji. Chyba tylko to, że rzadko kiedy można się spotkać z przykładem takiego niezłomnego hartu ducha, woli przetrwania, poczucia obowiązku i koleżeńskiej atmosfery. W tym piekle Swiechowski regularnie nakręcał zegarek! Ta drobna z pozoru czynność to świadectwo żelaznej woli. Ona uratowała jacht i załogę pozwalając określić dokładną pozycję obserwowaną i znaleźć drogę na Bermudy.

(Po wielu latach kpt. Kazimierz „Kuba” Jaworski w jednym z wywiadów powiedział: Jestem zwolennikiem skrajnej opinii, że statek może zatonąć nawet dlatego, bo pudełko z zapałkami nie leżało na swoim miejscu).

Czy można się dziwić, że taka załoga takiego jachtu zabrała się do przywrócenia zdolności żeglugi okaleczonej „Dali" nie czekając na uspokojenie wzburzonego morza? Umocowali kikut masztu, naprawili rumpel, wreszcie postawili sztormowe ożaglowanie. To się łatwo pisze, ale jak trudno to wykonać wie tylko ten, który czegoś podobnego próbował.

Pokazało się słońce. Z obserwacji wynika, że są około 400 mil od Bermudów. Wiejąca ósemka mimo wysokiego stanu morza pozwala rozwinąć dobrą szybkość w kierunku zbawczego archipelagu. Wreszcie 25 sierpnia Swiechowski zapowiada, że wieczorem ujrzą Gibs Hill — latarnię morską na Bermudach. Gdy po godzinach pełnego emocji oczekiwania ujrzeli daleki błysk latarni, otrzymali potwierdzenie prawdziwego mistrzostwa nawigatora „Dali".

Wiele jeszcze godzin halsowali wśród skał i raf i wreszcie po 42 dniach żeglugi stają bezpieczni na kotwicy w zatoczce koło Somerset. Przeholowani przez motorówkę Królewskiego Jachtklubu do Hamilton pierwszy tydzień postoju przeznaczają na wypoczynek. Otoczeni są przyjazną opieką i podziwem — przecież wyszli cało z cyklonu.